Obój to instrument dęty drewniany, którego nazwa wywodzi się od francuskiego słowa „hautbois” oznaczającego wysokie drewno. Zbudowany jest z podłużnej rury zakończonej lejkowato, przeważnie osiąga ona długość 60 cm. U jej wylotu ulokowany jest stroik złożony z dwóch listków trzciny Arundo donax. Wibrację powoduje tutaj przepływające pomiędzy dwoma listkami powietrze. Korpus instrumentu wykonywany jest najczęściej z drewna.
Wyróżnić można trzy odmiany oboju:
- obój miłosny w stroju A (transponujący o tercję mała w dół). Powstał na początku osiemnastego wieku. Charakteryzuje się dużo łagodniejszym brzmieniem od standardowego oboju.
- rożek angielski – instrument stroju F (transponujący o interwał kwinty czystej w dół). Pozycję uzyskał w połowie osiemnastego wieku. Charakteryzuje się melancholijnym i głębokim dźwiękiem.
- obój myśliwski