Jej nazwa pochodzi od włoskiego słowa „tromba”. Najczęstszym jej strojem jest B, można się jednak spotkać ze strojami C, D, Es, F i A.
Współczesna konstrukcja trąbki znana jest od roku 1813 – wówczas wyposażono instrument w zawory. Ten element znacznie ułatwił technikę gry na instrumencie, a także umożliwił uzyskanie dźwięków chromatycznych całej skali trąbki. Dziś instrument składa się z rury skręconej w pętle (ten element najczęściej wykonywany jest z mosiądzu). Jeden jej koniec jest stożkowy, drugi zaś w kształcie dzwonu. Zmianę wysokości dźwięku uzyskać można dzięki trzem zaworom (tłokom), które otwierają i zamykają drogi przepływu powietrza. Ponadto znajdziemy w tym instrumencie dodatkowy zawór, który umożliwia usunięcie gromadzącej się pary wodnej w rurze.
Nie można wskazać jednej charakterystycznej cechy brzmienia trąbki. W zależności od techniki gry dźwięk może być zarówno subtelne i melodyjne, jak i ostre i głębokie. Dzięki tłumikom osiągnąć można różnorodną siłę i barwę brzmieniową.